 | Nasza twórczość/Our stuff |  | | | | |  | |  |
| Nasze Teledyski/Our Videos | | | | | | | | |
| Użytkowników Online | | | |  Gości Online: 6
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 7,448
Najnowszy Użytkownik: fishbob
|
| | | | |
| Our Desiderium Intimum Videos | | | | | | | | |
|
| THE LIGHT ENTHRALLED BY THE DARKNESS | | | | | | | | |
| Seria Zwierciadlana Paralaksa | | | | IKA, Doris, PannaNikt, simonucha, Ephirath, dreamcatcher, Natka27 i Nami: ogromnie Wam dziękujemy za komentarze i docenienie naszej pracy i wysiłku. Tylko Dzięki Wam kontynuujemy tą serię ^_^ Jeszcze raz przeogromnie dziękujemy :*
Beta: Kaczalka :*
4. Paralaksa
(by Switchknife)
Ty beznadziejny, głupi, niedoświadczony dzieciaku. Myślisz, że mnie znasz, Potter? Nic nie wiesz. Myślisz, że to jakiś rodzaj dziwacznego rytuału posiadania, prawda? Że chciałbym uczynić cię moim? Że cię potrzebuję? Jak gdyby mogło być w tobie cokolwiek, cokolwiek z twojego nędznego, drobnego, wijącego się ciała... twojego umysłu, tak samo mizernego i żałosnego... co mógłbym chcieć posiąść? A co dopiero potrzebować?
Wiem, jak bardzo starasz się zatrzymać chwile swojej fałszywej wolności. W końcu je widziałem - potargane wiatrem, oświetlone słońcem chwile w twoim umyśle, kiedy trzepoczący znicz łaskocze twoją dłoń. To pieśń, którą śpiewasz sobie w swojej klatce, prawda? Czasami słyszę jej echo. Kiedy przychodzisz do mojego łóżka, wchodzisz na nie i dochodzisz w nim... twój umysł staje się mroczny jak zgaszona świeca, ale twoja śliska, gładka skóra rozpala się żarem. A kiedy już dojdziesz, kiedy leżysz pode mną rozluźniony, bezwładny i złocisty, ja kontynuuję, a ty wzdrygasz się, gdy moje ostre zęby zaciskają się na twoim ramieniu. Słuchasz wtedy tej pieśni, prawda? Czy to sprawia, że czujesz się czystszy, Potter? Czy to odpędza ciemność? Słyszę twoje myśli, kiedy twoje osłony opadają i pachniesz spermą - to nie ja to nie ja to nie ja - i wtedy niemal wybucham śmiechem, chociaż częściej cię za to nienawidzę. To właśnie sprawia, że po tym, jak już dojdziesz, pieprzę cię jeszcze mocniej. Dzięki temu mogę rozedrzeć fragment ciebie, sprawić, że będziesz drżał, sprawić, że będziesz cierpiał, żebyś powrócił do mnie, do cholery, ponieważ jesteś tym chłopcem... tym brudnym, małym chłopcem w łóżku swojego nauczyciela, z jego pulsującym penisem w swoim tyłku. I to, że ty wtedy myślisz o sobie jak o tej wolno-latającej istocie, słysząc wokół siebie dźwięk trzepoczących szat i czując drżącego pomiędzy twoimi palcami znicza... to, że śmiesz myśleć o tym, kiedy ja dochodzę, sprawia, że mam ochotę cię uderzyć, zmiażdżyć ten twój żałosny umysł, a potem bić i bić, dopóki nie złamiesz się pode mną niczym bezwładna zabawka z rozmontowanymi kończynami, zrobiona ze sznurków, ze szmatek i z kości.
Popioły.
Myślisz, że jesteś niewinny, Potter? To śmiechu warte. Byłeś zrujnowany, jesteś zrujnowany, byłeś...
Twoje łudzenie się zadziwia mnie. Czy ty w ogóle wiesz, jak długo błagałeś w swoim umyśle, żebym cię wypieprzył, zanim po raz pierwszy cię dotknąłem? Czy w ogóle zdajesz sobie z tego sprawę? Czy myślisz, że jesteś niewinny, kiedy wpycham cię do schowka na miotły, wciąż spoconego po meczu... kiedy podciągam twoje szaty i wgryzam się w twoje usta tak mocno, aż zaczynasz skomleć... kiedy dwoma kciukami rozwieram twój tyłek, żeby wedrzeć się w niego, a ty błagasz o to? Czy jesteś niewinny, kiedy ci się to podoba... kiedy spocony ocierasz się o moją szorstką, sztywną szatę, rozkoszując się ukłuciami drzazg wbijającymi się w twoje palce, którymi drapiesz o drewnianą powierzchnię drzwi... kiedy delektujesz się ostrym, piekącym bólem, który odczuwasz, gdy rozdziera cię mój penis? Czy jesteś niewinny, kiedy wypowiadasz tak tak proszę kurwa tak kurwa tak i myślisz, że ja tego nie pamiętam? Ale pamiętam! Każdą chwilę twojego upokorzenia, Potter, każdą pojedynczą, rozżarzoną chwilę, aż w końcu wznosisz się, wyginasz i rzucasz i każdy zduszony okrzyk, który wyrywa się z twoich małych, dziecięcych ust sprawia, że muszę zamknąć oczy, żeby nie patrzeć na ciebie, dzięki czemu nie odpycham cię, ty paskudny, brudny przedmiocie. Czy jesteś niewinny, kiedy spuszczasz się na mnie i plamisz moje szaty, i jesteś taki mokry, rozgrzany i łkający... czy jesteś niewinny, kiedy podnosisz się, a moja sperma wypływa z twojego tyłka i jest w tobie ta mała, zagniewana część, która to lubi, która lubi czuć się splamiona i wykorzystana?
Jesteś dziwką, Potter... czasami nią jesteś.
Ci chłopcy pod prysznicem, istotnie. Wiem, że ich obserwujesz, że chcesz się dotykać... ale kiedy to robisz, myślisz tylko o mnie, prawda? Kiedy ciepła woda spływa po twoim ciele, a ty obserwujesz innych zamglonym z pożądania wzrokiem, lekko podenerwowany, i wmawiasz sobie, że masturbowanie się tam nie jest czymś dziwacznym, ponieważ wszyscy chłopcy to robią... ale czy wszyscy słyszą mój głos, kiedy to robią? Czy muszą przygryzać wargi aż do krwi, żeby powstrzymać się od wykrzykiwania mojego imienia? Czy wiedzą, że kiedy owijasz dłoń wokół swojego penisa, potrafisz myśleć tylko o kształcie moich ciepłych dłoni, pokrytych odciskami od trzymania chochli, o tym, jak przesuwam nimi po twojej erekcji, powoli i niespiesznie, kiedy mam w sobie dość cierpliwości i chcę zobaczyć, jak się wijesz, podczas gdy wyciskam sączącą się z twojego penisa spermę, kropla po kropli, niczym skapujący ze świecy gorący wosk?
Och, doskonale wiesz, czym jesteś. Po prostu nie chcesz tego zrozumieć. Jeżeli jesteś po prostu chłopcem, jeżeli dochodzisz tylko dlatego, że ktoś cię dotyka, to dlaczego nie poszukasz sobie takiej samej małej dziwki jak ty? Czy niepewna, piegowata dłoń Weasleya zadowoliłaby cię? Oczywiście, że nie... Fantazjowałeś o tym, próbowałeś o tym fantazjować... ale każda fantazja zamieniała się we mnie, każda twarz zamieniała się w moją twarz, każde ciało zamieniało się w moje ciało, wilgotne od potu i ocierające się o ciebie, wokół ciebie, w tobie, aż przesiąkasz moim zapachem i moimi ustami i moim żarem i moim penisem, i każda twoja fantazja, każdy twój niewinny chłopięcy sen zamienia się w koszmar, w którym nie potrafisz przestać dochodzić, nie potrafisz przestać się rzucać, drapać moje plecy i dyszeć: więcej, mocniej, proszę!
O niczym nie masz pojęcia, chłopcze, nad niczym nie masz kontroli... i jeżeli myślisz, że chciałbym cię posiadać, to jesteś głupcem, bo ja cię nie potrzebuję. Jesteś mój, ponieważ zawsze będziesz mój, tylko mój, mój własny rozbity przedmiot, uszkodzony przedmiot, moja własna plugawa, roztrzaskana zabawka.
O niczym nie masz pojęcia, jeżeli myślisz, że ratuję cię w jakimś innym celu, niż tylko po to... Ratuję cię, ponieważ jesteś naszą bronią, tak, ponieważ zabijesz Voldemorta albo zostaniesz zabity przez niego, i ratuję cię, bo Dumbledore mnie o to prosił... ale najważniejszym powodem, dla którego cię ratuję, jest ten, że uwielbiam plugawić złotą broń Dumbledore'a, uwielbiam pieprzyć ciebie, twój umysł i twoje ciało, aż lśnisz krwistą czerwienią, spocony, zhańbiony, i taki delikatny i uległy, iż wyglądasz dokładnie na to, czym jesteś - pionkiem. Pionkiem Dumbledore'a i moim. Tworzymy cię i łamiemy wedle naszego uznania, a ty tak łatwo wtapiasz się w nasze formy. I jeżeli mam cię ratować, jeżeli mam ryzykować moje życie i mój oddech dla ciebie, szczeniaku, możesz przynajmniej dać mi to.
Jedyne, co możesz zrobić, to pozostawiać w moim gardle truciznę, gorzką, zgubną słodycz, kiedy spotykam się z Dumbledore’em albo Voldemortem - w tym przypadku obaj są tacy sami, ponieważ muszę trzymać ciebie, prawdziwego ciebie, dziwkę, moją dziwkę - ukrytą przed nimi. Czy wiesz, ile ryzykuję, żeby cię chronić, chłopcze? Możesz przynajmniej sprostać moim wymaganiom, wspomnieniom o tobie, fantazjom o tobie - takim ciepłym, otwartym i chętnym; o tym, jak pozostajesz w moim łóżku nawet wtedy, kiedy tego nie potrzebujesz; o tym, jak wypłakujesz gorzkie łzy po tym, jak dojdziesz; o tym jak próbujesz zachować nieruchomą twarz, kiedy nie śpię... Lecz kiedy tylko myślisz, że śpię, twój umysł zamienia się w ten rozdzierający, ślepy krzyk: SYRIUSZ SYRIUSZ SYRIUSZ i niemal uderzam cię za to, ale zamiast tego czekam, aż przysuniesz się do mnie bliżej i owiniesz swoją rękę wokół mnie, żeby mnie objąć i czasami gładzisz mojego penisa, dopóki znowu się nie "obudzę", a wtedy po prostu odwracam cię, rozsuwam twoje nogi i pieprzę cię. Powolne pchnięcia przechodzą w coraz szybsze, dopóki twój umysł nie wypełni się znów ciszą i warkotem tego szkaradnego znicza, który złapię pewnego dnia, złapię go i rozgniotę, a wtedy, dochodząc, będziesz widział mnie, będziesz widział tylko mnie.
To nie chodzi o posiadanie ciebie. Chodzi o to, co jest słuszne. O to, na co zasługuję.
Wspomnienie o tobie, trzepoczące w moim uwięzionym pulsie za każdym razem, kiedy rzucam klątwę dla Voldemorta... to właśnie sprawia, że w pamięci wciąż mam coś, co smakuje jak wygrana w samym środku klęski. Twoją uległość. Więc kiedy wślizgujesz się później do moich komnat, domagając się, bym opowiedział ci o misji, znajdujesz mnie chwiejącego się i pijanego nienawiścią, whisky i wściekłością, a ja nie daję ci nawet czasu na zaczerpnięcie oddechu przed tym, jak rozrywam twoje ubranie, twoje ciało, twoje usta.
Bestia.
To twoja myśl, albo może i moja, ale to nie ma znaczenia, ponieważ ty także jesteś bestią, młodym zwierzęciem, twardym, połyskującym i rozgniewanym, z obnażonymi kłami, kiedy warczysz i pytasz mnie: Czy dobrze się bawiłeś rzucając Cruciatusa dzisiejszej nocy?, a ja odpowiadam, mówię prawdę, kłamię, kiedy popycham cię na dywan i widzę twoje ciało wygięte w łuk i czekające na napaść moich palców i szepczę: Tak.
I wtedy dochodzisz, łkając rozdzierająco, zanim w ogóle zdążę wedrzeć się w ciebie swoim penisem.
Dziecko.
CDN
|
| | | | |
| Komentarze | | | |
dnia padziernika 21 2010 21:48:49
na początku w ogóle mi się ten tekst nie podobał, ale po woli się wkręcam
a może to on się rozkręca
wydaje mi się, że zrobiłyście błąd nie publikując go w całości
nie jest to coś, co można kawałkować i podawać w formie odcinkowej, to raczej nie telenowela, ten tekst powinien przytłoczyć czytelnika całym swoim ciężarem na raz
może trochę pretensjonalny, ale językowo przyjemny, poza tym jak mówię, staje się coraz bardziej przekonujący w miarę czytania |
dnia padziernika 21 2010 21:49:30
wooow to bylo niesamowitee! Nie wiem co powiedziec nawet... podejrzewam ze wszystko mi sie ulozy jak przeczytam cala serie 20tys razy  DDD Severus jest taki podlyyy *___* kurwaaa kocham go... a Harry taki naiwny ;P i oboje sa tak kurewsko zboczeni... Ahhh miód na moje zboczone serce D |
dnia padziernika 21 2010 21:52:00
"Pryzmaty" jakoś tak samotnie nie chciały mi się dać zrozumieć, ale wspólnie z "Paralaksą" otworzyło mi umysł
Im bardziej się w te miniaturki zagłębiam, tym bardziej widzę, że ani Harry ani Severus nie chce dać przejąć kontroli nad sobą, a co za tym idzie, ukazać tak naprawdę swoich uczuć. Widmo wojny sprawia, że i jeden i drugi tak naprawdę boi się tego, co może wyniknąć ze zbytniego zaangażowania. Świadczą o tym słowa obydwu, że tak naprawdę żaden drugiego nie zna. Są niczym dwa koguty na arenie walczące o władzę i niepoddające się za wszelką cenę przeciwnościom, nie tylko losu (wybaczcie to porównanie, ale mój mózg ostatnio dziwnie działa ). W tej miniaturce Snape dobitnie stara się udowodnić, że to co czuje do Pottera to nienawiść, ale tak naprawdę nie jesteśmy w stanie dojrzeć, co kryje się pod grubą skorupą cynizmu, sarkazmu i izolacji od świata. Niby mówi, że ratuje go i robi to tylko dla Dumbledora, że Harry ma stanąć do walki, ale między wierszami tak świta, że ratuje go także dla siebie, lecz nie tylko do pieprzenia. Zaczął się do niego przyzwyczajać, a że chłopak jest naiwny, to stara się nim kierować niczym małpką na sznurkach w cyrku. Uczucia Severusa opisane w tej miniaturce nadają jej takiej mroczności, że czytelnik czuje jego oddech za własnymi plecami i zastanawia się, czy usłyszy w uchu jego szept
"Dzięki temu mogę rozedrzeć fragment ciebie, sprawić, że będziesz drżał, sprawić, że będziesz cierpiał, żebyś powrócił do mnie, do cholery, ponieważ jesteś tym chłopcem... tym brudnym, małym chłopcem w łóżku swojego nauczyciela, z jego pulsującym penisem w swoim tyłku."
Pierwsze skojarzenie jakie tylko przyszło mi na myśl - Desiderium Chyba zaczyna ogarniać mnie paranoja
Podsumowując ten chaotyczny troszkę komentarz śmiało mogę stwierdzić, że wykonałyście naprawdę kawał dobrej i solidnej pracy. Aż chce się z miłą chęcią czytać. Teraz jeszcze bardziej będę czekać na ostatnie dwie miniaturki
Weny, chęci i czasu
Pozdrawiam |
dnia padziernika 21 2010 22:34:32
Ejjjj, no ja nie wiem, co napisać..
Z jednej strony podoba mi się taki Severus. Zły, wredny, bezwzględny Severus, który bierze to, na co ma ochotę, nie pyta o nic. Taki Severus bez krzty serca i jakichkolwiek uczuć, ale z drugiej strony...
To jest zbyt przerażające. On! On.. jest zbyt przerażający. Nie do końca pasuje mi Snape sadysta, pragnący zaspokoić tylko swoje chore potrzeby, no, ale znowu wracając do początku... sama bym chciała, żeby taki Snape mnie zerżnął. Bez patyczkowania się. Po prostu wziął i odszedł...
ale po głębszym zastanowieniu się wolę Severusa, który ma jakieś uczucia, chociaż odrobinkę, jak w DI. Zaczął pokazywać w końcu swoją ludzką naturę. To mi się podoba, takiego Snape'a KOCHAM nad życie, co nie znaczy, że ten drugi jest zły..
A autorka tak zajebiscie wcieliła się w Snape'a, że w pewnym momencie chciałam być potem Harry'ego, spermą Severusa, czymkolwiek, żeby tylko znaleźć się między nimi, kiedy się pieprzą. Kiedy Snape pierzy Pottera *,* Boskie.
Dzięki za tłumaczenie! *,* |
dnia padziernika 21 2010 23:04:50
A mi się wydaje,że Snape CHCE tak myśleć,aczkolwiek,nie do końca tak jest. To brzmi,jakby oni,obydwoje - i Sev i Harry- wmawiali sobie,że nic do siebie nie czują. Dobra.
CHCIAŁBYM,żeby tak było.
Zastanawiający fakt. Niby Potter,jest tym grzecznym,Złotym Chłopcem i Wybrańcem,o stosunkowo prostej naturze,a jednak... czyżby podniecały go perwersyjne rozmowy,mające na względzie torturowanie,morderstwa i inne "brzydkie" rzeczy.
"Pryzmaty" pozwalają na chęć penetracji umysłu Harry'ego,ale to "Paralaksa" łata dziury,które pozostawiły wcześniejsze części. |
dnia padziernika 22 2010 17:28:24
O żesz... mordkę jeża! xD
Jestem kompletnie zaskoczona tym tekstem! Mogę powiedzieć, że "Pryzmat" bardzo mi się podobał to jednak ta część jeśli chodzi o wypowiedź złego (?) Severusa to było COŚ. Chociaż widzę trochę podobieństwa do tego Severusa w "Desiderium..." to ten jest złem w czystej postaci.Bałabym się do niego zbliży nawet na metr... Ale może i on ma też swoją dobrą stronę? Kto wie.
Snape ma w sobie sporo nienawiści, złości, i taaak pożądania. Chce sam siebie przekonać, że go nienawidzi. Ale czy tak jest naprawdę? Nie wiem... ten tekst robi z mojego umysłu prawie taką samą sieczkę co DI. Zauważyłam jednak, że w DI ma on więcej klasy? Przynajmniej taka jest moja subiektywna ocena. Z chęcią przeczytam kolejną część. Mam ochotę na więcej i więcej. Czyżby to było uzależnienie?
" Ratuję cię, ponieważ jesteś naszą bronią, tak, ponieważ zabijesz Voldemorta albo zostaniesz zabity przez niego, i ratuję cię, bo Dumbledore mnie o to prosił... ale najważniejszym powodem, dla którego cię ratuję, jest ten, że uwielbiam plugawić złotą broń Dumbledore'a, uwielbiam pieprzyć ciebie, twój umysł i twoje ciało, aż lśnisz krwistą czerwienią, spocony, zhańbiony, i taki delikatny i uległy, iż wyglądasz dokładnie na to, czym jesteś - pionkiem."
No i cytuję to o czym mówiłam powyżej. Złość, nie porozumienie i nienawiść do... samego siebie? Myślę, ze tak. Może nie może znieść myśli, że to nie będzie nigdy normalny związek, ze zawsze będzie coś czychało na coś tak kruchego jak to?
Ten rozdział jest bardzo dobry. Nie można się przyczepić do jakiś błędów a nawet ich nie zauważam. Nigdy nie byłam dobra w błędach stylistycznych czy interpunkcyjnych. Nie czytałam dokładnie orginału tylko zerknęłam krótką chwilę jak to wygląda po angielsku i trzeba przyznać, że niby tekst nie jest długi, ale nie jest łatwy do tłumaczenia.( a tutaj rodzi się kolejne pytanie, które jest łatwe?!) Podziwiam za pracę, zaangażowanie i czas włożony w to, abyśmy My biedni czytelnicy mogli coś tak dobrego i cholernie perswersyjnego mogli przeczytać. A ja ze swojej strony jeśli będę miała czas to z chęcią przeczytam i skrobnę kilka słów.
Doris |
dnia padziernika 26 2010 09:12:32
*_* Idę do szkoły, i zamiast się skupić, będę myśleć o TYM . Dziękuję . Jedno słowo: Cudo . ;** |
dnia listopada 11 2010 10:32:11
Wow. Po raz drugi przeczytałam ten tekst, tylko, że za pierwszym razem nie skomentowałam go.
Powiem jeszcze raz WOW!!! to było dobre!!! Według Snapea Harry to mała brudna dziwka, jego przedmiot, jego zabawka , narzędzie w jego rękach. ahrrrrr.... Jesteś dziwką, Potter... czasami nią jesteś.
Normalnie toksyczność i lepkość aż kapię z tego tekstu. Kurwa kocham to... !!!
Teksty z zawartością takich emocji są jedyne które zaspokaja tą nasza "ciemniejszą stronę". Beż żadnej delikatności, romantyczności i stabilności. Jedyne w swoim rodzaju. ;-)
Dziękuje za dedykacje.
Pozdrawiam. |
dnia stycznia 29 2011 14:01:33
"Powolne pchnięcia przechodzą w coraz us
Aż zrobiło mi się szkoda Severusa bo to tylko dowodzi, że ona naprawdę chce posiadać Harrego pod każdym względem, zarówno jego ciało jak i umysł. czyli mu cholernie zależy, a te zaprzeczanie jest ujmujące takie Severusowe |
dnia stycznia 29 2011 14:02:29
"Powolne pchnięcia przechodzą w coraz szybsze, dopóki twój umysł nie wypełni się znów ciszą i warkotem tego szkaradnego znicza, który złapię pewnego dnia, złapię go i rozgniotę, a wtedy, dochodząc, będziesz widział mnie, będziesz widział tylko mnie."
chodzilo mi o ten cyctat tylko nie wiem czemu sie sakosowal. |
|
| | | | |
| Dodaj komentarz | | | | | Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
| | | | |
|
| Logowanie | | | |
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
| | | | |
| Gdzie można nas znaleźć/Where you can find us | | | | | | | | |
| Ważne | | | |
If you're from another country and you've registered, send us an e-mail with your login, so we can activate your account: ariel_lindt@wp.pl
Nie wyrażamy zgody na kopiowanie i umieszczanie naszych ficków i tłumaczeń w innych miejscach!
Ariel & Gobuss |
| | | | |
| Shoutbox | | | | Tylko zalogowani mogą dodawać posty w shoutboksie.
|
| | | | |
|
