Desiderium Intimum

Trzecia rocznica Desiderium Intimum!!!

Dzisiaj mijają dokładnie trzy lata od kiedy opublikowałyśmy pierwszy rozdział DI! Nigdy nie spodziewałyśmy się, że DI będzie częścią naszego życia przez tak długi okres czasu. Co więcej - w największych marzeniach nie myślałyśmy, że stanie się tak popularne i że będzie tłumaczone na tak wiele języków. To jest wprost niesamowite, że naszego fanficka czytają osoby z różnych krajów, a nawet - nie mogąc doczekać się tłumaczenia - czytają go przez translatory i przez translatory piszą nam komentarze, byle tylko odcisnąć jakiś ślad i udzielić nam swojego wsparcia. To nieprawdopodobne!

Trzy lata temu w listopadzie napisałyśmy naszą pierwszą lekcję Eliksirów, a teraz, również w listopadzie... piszemy ostatnią. Zawsze były one dla nas bardzo ważne, stanowiły swego rodzaju kręgosłup DI, czasami zajmowały całe rozdziały, starałyśmy się je dopracowywać do perfekcji, ponieważ kochałyśmy je pisać. Jedne były dramatyczne, inne seksualne, jeszcze inne zabawne, pełne podtekstów i ukrytych znaczeń. Lekcje Eliksirów to swego rodzaju papierek lakmusowy DI - odbijały się w nich wszelkie niuanse i zmiany zachodzące w relacjach Harry - Snape. Będzie nam ich brakować, będzie nam brakować prześcigania się w pomysłach, manewrowania pomiędzy tym, co można, a czego nie można pokazać i zrobić ("Chodźmy na całość! Niech mu tak dowali, żeby się nie pozbierał!" "Ale myślisz, że nie przesadzimy?" "Nieee, będzie zajebiście!" "Naprawdę chcesz, żeby on to zrobił na lekcji?" "Taaaak!" "Jesteś nienormalna!" "Wiem, ty też." "Kurde, aż sama się podnieciłam!" XD), wymyślania coraz to nowych scen i naginania zasad niemal do ich złamania. Oj tak... będziemy za tym tęsknić *_*

W ogóle pisanie DI było dla nas czasami jedną wielką zabawą. Śmiałyśmy się do rozpuku, wymyślałyśmy dialogi, dogadując sobie nawzajem i parodiując bohaterów. Unosiłyśmy się na falach weny, czując się tak, jakbyśmy wypiły Feliks Felicis. Czasami, kiedy stawiałyśmy kropkę, czułyśmy się jak po naprawdę dobrym seksie. Przepełniała nas euforia, satysfakcja i uczucie, że możemy wszystko. "Boże!, Harry i Snape w tym rozdziale... Merlinie, to wyszło zajebiście!" "Jestem z nas dumna!" ^_^

Nie zawsze jednak było tak sympatycznie. Te trzy lata to był nieustanny, niezwykle burzliwy proces twórczy, z tornadami, gradobiciami, a nawet porażeniami piorunów. Kłótnie zdarzały się na porządku dziennym, odmienne wizje zderzały się ze sobą niczym ciężkie, burzowe chmury, wywołując ulewy przekleństw. Walka o sceny, a czasami nawet o pojedyncze zdania ("Nie, on tego nie może powiedzieć! Zawalimy całą scenę! To jest bez sensu!" "A właśnie, że powie! Przecież to jest zajebiste!" Nie, po moim trupie!" "W takim razie ja wychodzę! Sama sobie to pisz!" "To idź, wynoś się! Już cię nie ma!" "Pierdol się!" "Sama się pierdol! Nienawidzę cię!") Kilka razy o mało się nie rozstałyśmy, tylko i wyłącznie z powodu DI. Czasami któraś miała ogromną wenę i chciała pisać, a druga nie i w ogóle nie miała ochoty na pisanie... i też były kłótnie, zmuszanie się, oskarżenia!
Czasami nie miałyśmy czasu i zawalałyśmy noce, pisząc do szóstej rano, a potem chodziłyśmy niemal na rzęsach ze zmęczenia. Poświęcałyśmy wszystko, absolutnie wszystko, żeby napisać rozdział. Własny sen, własne zdrowie, własne nerwy. Wszystko.
Czasami wpadałyśmy w depresję, było nam ciężko, niektóre rozdziały rozbijały nas emocjonalnie i psychicznie na maleńkie kawałeczki i nie mogłyśmy się po nich pozbierać. Odbijało się to nawet na naszym prywatnym życiu. W ogóle to granica pomiędzy naszym życiem a DI już dawno nam się zatarła. Ponieważ nasze życie to DI. DI jest naszym życiem. I tyle.

Ale było warto. A teraz to życie zbliża się ku końcowi... Nie wiemy, jak będziemy dalej egzystować bez DI. To będzie tak, jakby ktoś nam zabrał dziecko. Jakby odebrał cząstkę nas. Będzie... pusto.

Ale, na szczęście, przed nami jeszcze kilka rozdziałów... najtrudniejszych i najbardziej czasochłonnych, ponieważ będziemy musiały w nich odpowiedzieć na wszystkie pytania, zająć się tysiącem nierozwiązanych spraw i wszystko ze sobą połączyć, aby koło mogło się zamknąć.

Mamy nadzieję, że będziecie z nami do końca i że do końca będziecie nas wspierać, ponieważ wasze wsparcie jest nam teraz najbardziej potrzebne.

Z wyrazami sympatii oraz z podziękowaniami za to, że Jesteście,

Ariel & Gobuss ^_^

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.